Blauwe zee, rode huid

Lieve lezertjes,

Allereerst willen wij even meedelen dat wij nog steeds in leven zijn. Wij begrijpen dat er mensen zijn geweest die zich ongerust hebben gemaakt, aangezien het al schandalig lang geleden is dat wij iets van ons hebben laten horen. Dus still alive, ook al is ons tere nederlandse huid bij tijden meer dood dan levend.

We gaan verder waar we gebleven waren; namelijk in de regen! Na nog 3 dagen op Ko Tao vast te hebben gezeten kregen we te horen dat er een evacuatieplan was opgesteld door de thaise overheid. Een marineboot zou ons komen redden van het verschrikkelijke eiland waar we inmiddels een week op hebben vastgezeten. Vol goede moed wordt de backpack weer ingepakt en om 7 uur stipt staan we te trappelen om met de taxi naar de pier te worden gebracht. Deze rit was wederom een waar avontuur, achterin de pick-up met ons 8-en en alle 8 backpack/koffers. Natuurlijk gewapend met de ponchoo, die heeft ons er doorheen gesleept deze regenachtige periode. De rit was nat,snel,glibberig maar bovenal heel veel fun. Bij de pier aangekomen stuiten we op een gigantische wachtrij, ongeveer de rij voor de elcondor in sixflax bij hoogseizoen. Veel mensen hadden een vlucht die ze perse moesten halen en de eindbestemming voor deze mensen was dan veelal Bangkok. Wij wouden echter gewoon weg van dit stomme eiland en hebben Chumpon (de dichtsbijzijnde stad) als eindbestemming gekozen. Nadat we een stickertje hebben gekregen begeven we ons vol goede moed naar de pier. Op de pier aangekomen horen we boven al het lawaai (kletterende regen) het gezeur van nederlanders uitkomen. Na 2 uur op de pier hebben gewacht worden we toch weer verzocht om naar het restaurant aan de kade te gaan. Eerst mopperen we wat, maar eenmaal binnen is het er wel lekker warm en (erg belangrijk) droog. De backpack wordt omgetoverd tot relax stoel en het pakje kaarten biedt enige vermaak. Na wat sandwichen en gefrituurde noodels verder begint eindelijk het proces van mensen op de boot laden. Hiervoor worden 2 helikopters ingezet en een marineschip. Het grote marinschip waar wij met ons 1800 op moeten worden geladen is namelijk te groot om aan te meren in de kleine haven. Ook het water is in deze haven niet diep genoeg, vandaar dat we met helikopters en een boot naar het grote marinschip worden gebracht. Op het schip dat heen en weer vaart kunnen een stuk of 50 mensen en het duurt drie kwartier om de mensen daar te krijgen en weer terug te varen. In de helikopter passen 7 mensen per keer. Na enig wiskundig inzicht komen we tot de conclusie dat het nog eeuwen gaat duren voordat iederen uberhaupt op het schip is. Daarna is het nog 5-6 uren varen en moeten we nog 1 uur in de bus naar ons eindbestemming. Om 4 uur (7 uren wachten) besluiten we dan ook het voor gezien te houden, we willen ons niet onnodig in vervelende situaties begeven. Uiteindelijk hebben we in totaal 12 dagen in Ko Tao vast gezeten. Op het moment zelf een hele vervelende ervaring, nu terug kijkend op deze situatie vinden we het toch ook wel bijzonder dat we niet alleen de mooie tijden maar ook de mindere tijden van de lokale mensen hebben meegemaakt. De laatste dag zijn we zelfs nog beloond met het zonnetje en hebben we hier heerlijk op een rustig strandje van genoten.

Eindelijk op 4 april begeven we ons op de boot naar Chumpong. De laatste dagen hebben we het weerbericht goed in de gaten gehouden, want we weten niet goed of we nog wel verder naar het zuiden willen trekken. De andere optie is alsnog naar Cambodja te gaan. Eindeloos wegen we de voor en nadelen af (in de regen op het strand of in de regen in een tempel)maar zodra we de zee in Chumpong zien besluiten we toch naar het zuiden te trekken.In Chumpong vragen we bij de tourist informatie nog even voor de zekerheid of het wel mogelijk/veilig is om naar het zuiden te reizen. De vriendelijke medewerkster vertelt ons dat het tot aan krabi (halverwege het zuiden) nog wel te doen is. De wegen zijn soms voor een deel verwoest, maar tegen de tijd dat wij weer naar Bangkok reizen moet dit verholpen zijn.Gerust gesteld vertrekken we de volgende dag met de lokale bus naar Khao Lak, een rustig stadje aan zee.

We vinden vrij snel een bungalow naar ons zin en begeven ons naar zee. We boeken hier weer een snorkeltrip naar de similan eilandjes. De meest luxe trip ooit deze tocht, met een speedboot worden we naar de meest fantastische eilanden gebracht. Vol verwondering kijken we hier naar de blauwe zee, witte stranden en de betoverende onderwaterwereld (hierbij verwijzen we naar onze foto's voor bewijs!). Alle vissen van de film " finding nemo" ontdekken we al snorkelend in het heldere water. Natuurlijk worden er tijdens deze reis vele foto's gemaakt en wanneer we de accu van de fotocamera willen opladen komen we tot de ontdekking dat onze wereldstekker in Ko Tao is achtergebleven. Echter als we onze stekkers hier in het stopcontact steken komen we tot de ontdekking dat er gewoon lichtjes gaan branden en de accu's van al onze apparaatjes gewoon worden opgeladen!

Van Khao Lak reizen wij naar Phuket, de toeristentrekpleister van het zuiden. Dat is ook goed te merken aan het volk wat hier rondloopt. Veel mensen die hier meer uitgeven in een week dan wij in een maand zouden doen, of mensen die hier op familievakantie zijn (dit oord is vooral erg in trek bij de scandinavische hoek)en tot slot de wanhopige vieze oude ventjes (ze zijn niet allemaal oud) die het slogan gebruiken; sex,drugs en alcohol. Dit kunnen wij bevestigen; tegenover ons charmante bungalow werden appartementen verhuurd. En in dit appartement sliepen veelal elke nacht een man en een vrouw, elke avond dezelfde man en een andere vrouw. We besluiten een tour te doen naar het James Bond eiland, een plaatje wat bij google als eerste naar voren " popt" als je Thailand intypt. Vol ergernis aan onze medetoeristen begeven we ons op een boot om vervolgens meerdere malen in de rij te staan om een plaatje te schieten. Echter besluiten we ergens deze trip de knop om te draaien, aangezien er vast mensen van het thuisfront graag met ons willen ruilen. Deze trip levert uiteindelijk toch nog een paar erg mooie plaatjes op. Hoogtepunten uit deze trip; het James Bond eiland en het kanovaren met ons personal roeier (ja, wij huren daar mensen voor in!)

Vanuit Puhket gaat onze reis verder naar Phi-phi op 10 april vertrekt onze boot om 10 uur uit de pier van Puhket. Op deze boot besluit Sjoukje haar buik bij te bruinen, haar voorkant is namelijk witter dan haar achterkant. Dus heerlijk op het buitendek met het hempje omhoog gechillt, deze tocht duurde maar een uurtje dus Sjouk vond het geoorlooft haar buik niet in te smeren. Natuurlijk niet een verstandige keuze en Sanne loopt nu wederom met een kreeftje over het eiland. Maar eigen schuld, rooie buik! Over het eiland; Phi phi wordt in de lonely planet (de bijbel) als mooiste eiland van het zuiden aangeschreven. Vol verwachting kijken we, vanuit de boot, naar het steeds groter wordende eiland. Op het eerste gezicht kunnen we al stellen dat het inderdaad een super mooi eiland is, het water is prachtig azuurblauw en de stranden zijn parel wit met hierop natuurlijk de houten bootjes aangemeerd. Al snel vinden we een guesthous en euforisch over het feit dat we 200 bath (5 euro) per nacht af hebben kunnen dingen stallen (smijten kleren door kamers en leggen overal toiletartikelen neer) we onze backpack in onze kamer en gaan op een drafje naar het prachtige strand. Hier besluiten we dat we hier blijven wonen, we hoeven geen welkom-home parties en ook onze liften voor 22 april kunnen worden afgeblazen. Omdat phi phi het mooiste eiland en de mooiste zee heeft kunnen we het niet maken hier geen snorkeltrip te plannen, dus zo gezegd zo gedaan; Sjoukje en Sanne zijn vannochtend in een longtailboat (verwijzen wederom naar foto's) gestapt en hebben een ongelovelijke/ongelofelijke (iemand wat is het? wij weten het niet meer) dag gehad. De hele dag hebben we in het water doorgebracht, deels met een snorkel op ons hoofd deels dobberend op ons rugje en wederom hebben we besloten hier te gaan wonen... straks doen we het nog echt ook ;). Hoogtepunten: alles. De zee, de stranden en de vissen waren betoverend en we zijn unaniem (is niet zo moeilijk met ons tweetjes) tot de conclusie gekomen dat we dit voor geen goud hadden willen missen en dat we erg blij zijn met onze keus onze reis naar het zuiden door te zetten. We zeggen maar zo: "Soms tinkst letter, ik fjilde my der as in fisk yn it wetter!"

Zoals jullie kunnen lezen heeft het vanaf Ko Tao niet meer geregend, dus wij hebben heerlijk kunnen genieten van de betoverende stranden van het zuiden. Het mooie weer en de leuke dingen die we hebben ondernomen hebben ervoor gezorgt dat we ons blogje niet zo goed hebben bijgehouden. Inmiddels hebben we nog 10 dagen te gaan en we hebben ons voorgenomen om hiervan tot op de laatste dag vol van te genieten. Het kan dus zijn dat het updaten van onze blog pas weer uit het verre Noorden gebeurt. Maar wie weet kunnen we jullie nog eenmaal verblijden met een verhaaltje uit het zuiden, de tijd zal het leren!

Foto's @: http://en.fotoalbum.eu/sanneensjoukjeinazie

@ Jornt: De bojeehojee-duns hebben we gedaan, daarna heeft het 12 dagen geregend... dusss bedankt!

@ Gerben: We hopen voor je dat jij daar beter weer hebt gehad dan wij in Ko Tao. Is alles goed met dia en freddy?

@ Froukje Richt: Bedankt voor het doorsturen van het heerlijke zonnetje. Ook al denkt sjoukje haar buik daar anders over ;)

@ Richtsje: We hebben gelachen om je mailtje, bedankt voor het doorsturen! Je bracht een zonnetje op ons gezichtjes, helaas heeft het nog wel even geduurd voordat deze was doorgebroken in Ko Tao.

@ Jose: En wij maar wachten op die zwembandjes, where are they?

@ Robert: Ook wachten we nog vol smart op de zwemdiploma's, we zijn al meerdere malen aangehouden om deze te laten zien. We gaan kijken of we een verklede boy in onze backpack kunnen stoppen...